aya dokunmasnın tam zamanı pantu

Sevdalı bir düştü sonbaharın yağmur damlalarına takılı şeffaflık. Okyanuslara düşen minik düşlere takılı masallar. Tasarladığımız bir heykel gibiydi şehrin kuşandığı mevsimler. Renkleri, tonları, dokuları… Belleklerimiz yitmekte olan kıvrımlarına saplı renklerde solumaktaydık. Vuslat vakti bir vapurdan martılara iliştirilmiş özlemlerimizdeydi kanımızdaki ılıklık. "Dur" diyemediğimiz, sonlandıramadığımız yolculukların vagonlarında akreple yelkovan kovalamacası…

Yaratıcısına göndermek istediği uzu ve anlaşılmaz mektup, ezberlediği iklimlerin, ezberlediği mısralarıyla. Düşüncesinin karşı koyamadığı bir meraktı belleğindeki geçmişin gönlüne yansıması. Hamuru yoğurulurken katılan renkler ve eklenen imzalar belirginliği yitmiş kurşun kalem izleriyle… İçini kıpırdatan müziğin kıpırdattığı o ince telde mevsimlerden neydi, turuncuya çalan çığlığının eşiğinde?!

Kavrayamadığı bir arada kalmışlık, çelişkili yolculukların ötesinde duyumsayamadığı esler…

Zihninden söküp atamadığı bir masaldı, düşüyle kabusunu iç içe sokan: "Sevdalı Bulut"… Tavşan'ın Ayşe Kız'a söylediklerini hatırladı: "İyi insanlar, iyi hayvanlar, iyi bulutlar hiçbir zaman kaybolmaz. Seven ölmez."

Sevenlerin ölümsüzlüğünü düşünüp, içini titreten sevdaları hatırlamak istedi, yine belleğinin kıvrımlarında kayboldu.

Rengi yitmiş kaldırımlarda, kavuniçinden turuncuya çalar sevdiği şiirlerin renkleri şimdi. Bir kadeh şarap kızıllığına benzer gönlünden dökülen düş parçaları. Kırgınlığını bulutlara saklamıştır, gün olsun şeffaflığı yağmur damlalarına takılsın, gözyaşlarını akıtsın diye. Mehtap şimdi yastığına vurur gece koynunda, kulağında rüzgârın hediyesi, belleğine değip geçen bir şarkı: "Kokuların şarkısı başlar/ Ne çocuk sesi ne kent uğultusu gelir/Miş'li geçmişte sorunlar saklanır/ Aya dokunmanın tam zamanıdır…"…